«Խաղաղության համաձայնագրի տեքստի 80-90 տոկոսը, արտգործնախարարի՝ ինձ տրամադրած տեղեկություններով, արդեն համաձայնեցված է»,- Բաքվի վերահսկողությանն անցած Շուշիում հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը։ Նա հավելել է, որ Հայաստանին ստիպել են տեքստից հեռացնել Արցախի վերաբերյալ դիրքորոշումն ու տերմինաբանությունը, ինչը ճանապարհ բացեց կարգավորման գործընթացի հետագա զարգացման համար։ Միևնույն ժամանակ, ըստ Ալիևի, «երկու հարց բաց է մնում»։                
 

ԱՌՈՂՋ, ԼԻԱՐՅՈՒՆ ԱԶԳԵՐԸ ՉԵՆ ՍԻՐՈՒՄ ՀԱՅԵՐԻՆ

ԱՌՈՂՋ, ԼԻԱՐՅՈՒՆ ԱԶԳԵՐԸ ՉԵՆ ՍԻՐՈՒՄ ՀԱՅԵՐԻՆ
10.11.2009 | 00:00

Երբ բանաստեղծները գրում են կյանքի ու մահվան մասին, դա շատ սովորական է ու բնական. պոեզիան միշտ էլ ունեցել է հիմնաթեմաներ, որոնք երկիր, ժամանակ ու ձիրք չեն հարցրել: Այդ հիմնաթեմաներն այնքան էլ շատ չեն` կյանք, հայրենիք, սեր, մահ...
Եվ երբ բանաստեղծները գրում են կյանքի ու մահվան մասին, փաստորեն, դա նրանց գործն է:
Խնդիրը` թե ի՛նչ են գրում: Բանաստեղծությո՞ւն: Լավ: Իսկ եթե ուղղակի գրում են կյանքի ու մահվան մասի՞ն, ինչպես Եղիշե Չարենցը.


«14.03.1934
Մահվան մեջ միշտ կա ինչ-որ խայտառակ, ստորացուցիչ, ամոթալի բան: Գոնե այսպիսի տպավորություն է միշտ թողել ինձ վրա ինձ անձամբ ծանոթ մարդկանց մահը: Երբ տեսել եմ ինձ ծանոթ մարդկանց դագաղում` միշտ այս է եղել իմ առաջին զգացմունքը: Կարծես մեռնողը մի ինչ-որ ծայր աստիճանի, աններելի, քստմնելի, կեղտոտ հանցանք է կատարել - թե մեր, այսինքն կենդանի մնացողների, թե, մանավանդ, իր հանդեպ: Թե ինչից է գալիս այս տպավորությունը, չգիտեմ: Եր—ի կյանքի հանդեպ ամենամեծ հանցանքը նրա բացասումն է, հերքումը: Տարօրինակն այն է, որ քո ողջ գիտակցությամբ զգում ես, որ ամենից քիչ այդ բանում մեղավոր է մահացողը, բայց — արդեն ամենից շատ նրա դեմ ես դառնանում —... լցվում քստմնելի վախով ու զզվանքով: Այդ զգացմունքը մի փոքր նման է այն արգահատելի զզվանքի ու արհամարհանքի զգացմունքին, որ մարդու մեջ առաջացնում է թղթախաղում անաջողակ մարդը. տարվում է, տարվում է վերջին ունեցածը, պարզապես թուղթը չի գալիս,- փոխանակ խղճալու,- արհամարհանք ես զգում — զզվանք դեպի նա... Կենդանի, առողջ, նորմալ մարդը առհասարակ չի սիրում դժբախտությունն ու անաջողականությունը: Իսկ ինչ է մահը - եթե ոչ ամենածանր, ամենամեծ «տանուլ տալը», անաջողությունը: - Եվ այս չէ՞ պատճառը, որ առողջ, լիարյուն ազգերը... չեն սիրում հայերին, որ հանճարեղ տանուլ տվող դժբախտներ — անաջողներ են, քստմնելի լինելու աստիճան թշվառ ու անաջողակ... Եվ ինչ մոլորություն, որ իբր թշվառությունը վեհ է ու ազնիվ... Արգահատելի է թշվառությունը, ինչպես մահը - — ուրիշ ոչինչ...»:
Այսպես:
Այսպես են գրում բանաստեղծները:
Կյանքի ու մահվան մասին:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2263

Մեկնաբանություններ